Open Ogen

Bruggen maken. Oversteken, elkaar de hand reiken. Eigen-zin krijgt pas betekenis wanneer je het aan de ander kunt geven. Daar is niets toevalligs aan, maar dat vraag wel iets. Een veilige plek, een gevoel van thuis-zijn in je eigen avontuur. Standvastigheid met iedere stap. Of dat nu bij vertrek, op bestemming of wellicht daartussen is. Dat vraagt aanvaarding: om hier nu te kunnen zijn, en om het schuren niet te schuwen. Vandaar uit komt de rest vanzelf. Dan is het werk-elijk gedaan. Waant die eerste stap? Dat is de moedigste. Zo geven we het leven zin. Mijn zin. Zien! Met open ogen en zonder streven. En daar vervolgens woorden aan geven. Perspectief bieden. Om niet te grijpen, niet vast te houden. Dat noem ik de vlucht naar voren verkiezen. Ik ben Rutger, ik ben Open Ogen.